Barcelona kojarzy się nieodłącznie z twórczością Antoniego Gaudiego, jednak poza słynnymi Sagrada Familia czy Park Güell, genialny architekt pozostawił po sobie również mniej znane, lecz równie fascynujące dzieła.

Wieża Bellesguard, znana również jako Casa Figueres, to prawdziwy ukryty skarb, który umyka uwadze większości turystów. Zbudowana w latach 1900-1909, stanowi hołd dla średniowiecznej rezydencji króla Martina I Aragońskiego, która znajdowała się dokładnie w tym samym miejscu. Gaudi mistrzowsko połączył tu elementy modernizmu z gotycką estetyką, tworząc budynek o niezwykłej symbolice. Fasada z kamienia i cegły ozdobiona jest mozaikami w katalońskich barwach, a smukła wieża zwieńczona jest charakterystycznym krzyżem z czterema ramionami. Co ciekawe, nazwa 'Bellesguard' oznacza 'piękny widok' i rzeczywiście - z tarasu budynku rozpościera się zachwycająca panorama Barcelony. Wewnątrz można podziwiać typowe dla Gaudiego rozwiązania architektoniczne: organiczne kształty, kolorowe witraże i przemyślane detale. Wieża pozostawała w prywatnych rękach aż do 2013 roku, kiedy to została udostępniona zwiedzającym.

Casa Vicens to z kolei pierwsza znacząca realizacja Gaudiego, zaprojektowana dla przemysłowca Manuela Vicensa jako letnia rezydencja. Zbudowana w latach 1883-1885, stanowi fascynujący przykład wczesnej twórczości architekta, w której widać inspiracje sztuką mauretańską i orientalną. Fasada budynku przyciąga wzrok kolorowymi ceramicznymi płytkami z motywami kwiatowymi, nawiązującymi do nagietków, które rosły na działce przed rozpoczęciem budowy. Wewnątrz zachwyca bogactwo detali: ręcznie malowane sufity, oryginalne meble projektowane przez Gaudiego oraz innowacyjne rozwiązania przestrzenne. Casa Vicens przez długi czas pozostawała niedostępna dla zwiedzających, będąc prywatną rezydencją. Dopiero w 2017 roku, po gruntownej renowacji, została przekształcona w muzeum, dając możliwość poznania początków geniuszu Gaudiego.

Krypta w Colonia Güell to z kolei niedokończony kościół, będący częścią robotniczej osady założonej przez przemysłowca Eusebi Güella. Budowa rozpoczęła się w 1908 roku, jednak po śmierci fundatora w 1914 roku, prace przerwano, pozostawiając jedynie kryptę, która miała stanowić dolną część świątyni. To właśnie tutaj Gaudi eksperymentował z rozwiązaniami architektonicznymi, które później zastosował w Sagrada Familia. Krypta zachwyca organicznymi formami, pochylonymi kolumnami z bazaltu i skał wulkanicznych oraz kolorowymi witrażami. Szczególnie interesujące są ławki zaprojektowane przez Gaudiego - ergonomiczne i wygodne mimo surowego wyglądu. Obiekt został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO i stanowi fascynujący przykład innowacyjnego podejścia architekta do konstrukcji budowlanych.

Barcelona skrywa w swoich zaułkach miejsca o niezwykłej historii, które często pozostają w cieniu bardziej znanych atrakcji. Jednym z takich skarbów jest Kaplica św. Agaty, perła gotyckiej architektury ukryta w sercu Barri Gòtic. Zbudowana w latach 1302-1319 na polecenie króla Jakuba II Aragońskiego jako część Pałacu Królewskiego, kaplica zachwyca swoją elegancką prostotą i atmosferą średniowiecznej duchowości. Wewnątrz znajduje się prawdziwy klejnot katalońskiej sztuki - retabulum (ołtarz) św. Eligiusza autorstwa Jaume Hugueta z XV wieku, uznawany za jedno z najważniejszych dzieł gotyckiego malarstwa w Katalonii. Złożony z 12 paneli, przedstawia sceny z życia świętego, patrona złotników i jubilerów.

Z kaplicą wiąże się fascynująca legenda o św. Agacie, sycylijskiej męczennicy, której relikwie miały chronić miasto przed klęskami żywiołowymi. Według miejscowych podań, w czasie gdy Barcelona była oblężona przez Maurów, święta miała pojawić się na murach miasta, odstraszając najeźdźców. Kaplica stanowi część kompleksu Muzeum Historii Barcelony (MUHBA), co pozwala na połączenie zwiedzania z odkrywaniem pozostałości rzymskiego miasta Barcino, znajdujących się w podziemiach.

Olympic Ring na wzgórzu Montjuïc to kompleks sportowy zbudowany na potrzeby Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku, które odmieniły oblicze miasta. Centralnym punktem jest imponujący Estadi Olímpic Lluís Companys, pierwotnie wzniesiony na Wystawę Światową w 1929 roku, a następnie całkowicie przebudowany na igrzyska. Stadion może pomieścić ponad 60 tysięcy widzów i był świadkiem wielu historycznych momentów, w tym ceremonii otwarcia i zamknięcia igrzysk. Obok stadionu znajduje się charakterystyczna wieża telekomunikacyjna zaprojektowana przez Santiago Calatravę, której nachylona konstrukcja symbolizuje sportowca trzymającego olimpijski znicz.

Ciekawostką jest fakt, że podczas przygotowań do igrzysk odkryto pozostałości średniowiecznej nekropolii, co opóźniło prace budowlane. Dziś Olympic Ring to nie tylko miejsce pamięci o sportowym święcie, ale również przestrzeń rekreacyjna dla mieszkańców i turystów, oferująca spektakularne widoki na miasto. Kompleks obejmuje również Pałac Sportów Sant Jordi projektu japońskiego architekta Arata Isozakiego oraz basen olimpijski, z którego rozciąga się jedna z najpiękniejszych panoram Barcelony.

Warto zauważyć, że zarówno Kaplica św. Agaty, jak i Olympic Ring reprezentują dwa różne oblicza Barcelony - średniowieczne dziedzictwo i nowoczesną transformację miasta. Kaplica zachwyca intymną atmosferą i bogactwem detali, podczas gdy kompleks olimpijski imponuje rozmachem i nowoczesnymi rozwiązaniami architektonicznymi. Kaplica jest dostępna przez cały rok w ramach biletu do Muzeum Historii Barcelony, natomiast Olympic Ring można zwiedzać zarówno indywidualnie, jak i z przewodnikiem, który przybliży kulisy organizacji igrzysk i ich wpływ na rozwój miasta. Dla miłośników historii bardziej wartościowa będzie wizyta w kaplicy, podczas gdy fani architektury i sportu docenią kompleks olimpijski.

Barcelona, mimo swojego miejskiego charakteru, oferuje zachwycające oazy zieleni, które stanowią doskonałą alternatywę dla zatłoczonych parków i ogrodów. Jardins de Mossèn Costa i Llobera to prawdziwy raj dla miłośników botaniki, ukryty na zboczach wzgórza Montjuïc. Ten niezwykły ogród, założony w 1970 roku i nazwany na cześć katalońskiego poety Miquel Costa i Llobera, specjalizuje się w roślinności kaktusowej i sukulentach. Na powierzchni ponad 6 hektarów zgromadzono imponującą kolekcję ponad 800 gatunków roślin pochodzących z różnych stref klimatycznych, głównie z regionów pustynnych i półpustynnych Ameryki, Afryki i Australii.

Ogród został zaprojektowany tarasowo, wykorzystując naturalne ukształtowanie terenu, co pozwala na podziwianie panoramy portu i Morza Śródziemnego. Szczególnie imponujące są ogromne kaktusy Pachycereus, niektóre osiągające wysokość ponad 10 metrów, oraz różnorodne gatunki agaw, aloesu i euforbi. Ciekawostką jest system nawadniania, który został specjalnie zaprojektowany, aby naśladować naturalne warunki pustynne - rośliny otrzymują intensywne, ale rzadkie podlewanie. Ogród jest również domem dla kilku gatunków ptaków, które upodobały sobie to miejsce, tworząc małą enklawę bioróżnorodności w sercu miasta.

Zaledwie kilkaset metrów dalej znajdują się Jardins de Laribal, reprezentujące zupełnie inny charakter. Ten romantyczny ogród w stylu śródziemnomorskim został zaprojektowany przez Jeana Claude'a Nicolasa Forestiera i Nicolau Marię Rubió i Tudurí na początku XX wieku, jako część przygotowań do Wystawy Światowej w 1929 roku. Ogrody zachwycają bujną roślinnością typową dla regionu śródziemnomorskiego: cyprysami, sosnami, dębami korkowymi oraz licznymi gatunkami kwiatów i krzewów ozdobnych.

Charakterystycznym elementem Jardins de Laribal są kaskadowe tarasy połączone romantycznymi ścieżkami, pergolami porośniętymi glicynią oraz licznymi fontannami i stawami. Najbardziej znanym punktem jest Font del Gat (Fontanna Kota), z którą wiąże się lokalna legenda o pięknej dziewczynie o imieniu Marieta, która spotykała się tam ze swoim ukochanym. Historia ta stała się inspiracją dla popularnej katalońskiej piosenki. W ogrodzie znajduje się również urocza restauracja La Font del Gat, mieszcząca się w modernistycznym budynku, gdzie można odpocząć i skosztować lokalnych specjałów.

Porównując oba ogrody, Jardins de Mossèn Costa i Llobera oferują bardziej egzotyczne i unikalne doświadczenie, koncentrując się na roślinności, której nie spotkamy naturalnie w Europie. Jest to miejsce idealne dla osób zainteresowanych botaniką i poszukujących spokoju z dala od turystycznego zgiełku. Jardins de Laribal z kolei przyciągają romantyczną atmosferą, klasycznym pięknem i historycznymi odniesieniami. Są bardziej dostępne dla przeciętnego turysty i oferują więcej miejsc do odpoczynku w cieniu.

Warto zauważyć, że oba ogrody są położone na wzgórzu Montjuïc, co pozwala na połączenie ich zwiedzania z innymi atrakcjami tego obszaru, takimi jak Olympic Ring czy Zamek Montjuïc. Jardins de Mossèn Costa i Llobera są szczególnie piękne wczesną wiosną i późną jesienią, gdy wiele kaktusów kwitnie, podczas gdy Jardins de Laribal najlepiej prezentują się od późnej wiosny do wczesnej jesieni, gdy kwitną róże i glicynie. Oba ogrody są dostępne bezpłatnie, co stanowi dodatkowy atut w porównaniu z niektórymi płatnymi atrakcjami Barcelony.