Tatrzański Park Narodowy, ustanowiony w 1955 roku i uznany za rezerwat biosfery UNESCO, to nie tylko przyrodniczy skarb Polski, ale również miejsce, gdzie natura i kultura tworzą niezwykłą symbiozę. Na obszarze ponad 211 km² kryje się ponad 300 kilometrów szlaków turystycznych, które prowadzą przez różnorodne ekosystemy – od regli dolnych po alpejskie hale i skaliste turnie.

Park jest domem dla niezliczonych legend, które od wieków kształtują tożsamość tego regionu. Jedną z najbardziej znanych jest opowieść o śpiących rycerzach w Tatrach, którzy według wierzeń czekają ukryci w głębi gór na wezwanie, by bronić ojczyzny w chwili największego zagrożenia. Inna legenda mówi o Janosiku, który miał ukryć swoje skarby w tatrzańskich jaskiniach, a jeszcze inna o Złotej Kaczce, która strzeże skarbów w głębinach tatrzańskich jezior.

Wędrując po szlakach Tatrzańskiego Parku Narodowego, warto zwrócić uwagę na charakterystyczne elementy krajobrazu, które często są bohaterami lokalnych podań. Skalne formacje, takie jak Mnich nad Morskim Okiem czy Giewont przypominający śpiącego rycerza, od wieków rozpalały wyobraźnię górali i turystów. Każde z tatrzańskich jezior, zwanych przez górali 'stawami', ma swoją własną historię – od Morskiego Oka, przez Wielki Staw, po jeziora Doliny Pięciu Stawów.

Park oferuje szlaki o różnym stopniu trudności, co czyni go dostępnym dla szerokiego grona turystów. Rodzinne wycieczki mogą skierować się na łatwiejsze trasy, jak Dolina Chochołowska słynąca z wiosennych krokusów, podczas gdy doświadczeni turyści mogą podjąć wyzwanie zdobycia Rysów – najwyższego szczytu Polski wznoszącego się na wysokość 2503 m n.p.m.

Warto pamiętać, że wstęp do Tatrzańskiego Parku Narodowego jest płatny – jednodniowy bilet kosztuje 9 złotych, a tygodniowy 45 złotych (stan na 2023 rok). Środki te są przeznaczane na ochronę unikalnych ekosystemów parku oraz utrzymanie infrastruktury turystycznej.

Tatrzański Park Narodowy to nie tylko miejsce aktywnego wypoczynku, ale również żywa lekcja historii i kultury. Wędrując po jego szlakach, można spotkać pasterzy wypasających owce na halach, poznać tradycyjne metody wyrobu oscypków czy usłyszeć góralską muzykę rozbrzmiewającą w schroniskach. To właśnie ta autentyczność i bogactwo kulturowe czynią Tatry miejscem wyjątkowym na mapie Polski.

Psia Trawka to niewielka, ale urokliwa polana położona na czarnym szlaku turystycznym w Zakopanem. Choć mniej znana niż popularne tatrzańskie atrakcje, kryje w sobie niezwykły urok i atmosferę, która przyciąga poszukiwaczy ciszy i autentycznych górskich doświadczeń. Nazwa tego miejsca, według lokalnych przekazów, wiąże się z legendą o psie pasterskim, który miał tu odnaleźć zagubioną owcę, ratując ją przed wilkami. W podzięce górale nazwali polanę 'Psią Trawką'.

Polana stanowi doskonały punkt odpoczynku podczas wędrówek po tatrzańskich szlakach. Otoczona lasem świerkowym, oferuje cień w upalne dni i schronienie przed nagłymi zmianami pogody, tak charakterystycznymi dla Tatr. Z Psiej Trawki rozciągają się malownicze widoki na panoramę Zakopanego oraz okoliczne szczyty, co czyni ją idealnym miejscem na chwilę kontemplacji i fotografowania.

Miejsce to jest również związane z kulturą pasterską, która przez wieki kształtowała krajobraz tatrzański. Według opowieści starszych górali, na Psiej Trawce odbywały się niegdyś spotkania pasterzy, którzy wymieniali się doświadczeniami i opowieściami podczas wypasu owiec. To właśnie tutaj przekazywano sobie legendy o zbójnikach, skarbach ukrytych w górach czy demonach czyhających na nieostrożnych wędrowców.

Jedna z najbardziej intrygujących opowieści związanych z Psią Trawką dotyczy 'światełek' – tajemniczych błysków widocznych czasem nocą, które według górali są duszami zbłąkanych wędrowców szukających drogi do domu. Inna legenda mówi o zielarzach, którzy przychodzili tu zbierać rzadkie rośliny lecznicze, wierząc, że właśnie na tej polanie mają one największą moc.

Do Psiej Trawki można dotrzeć czarnym szlakiem z Zakopanego, który jest stosunkowo łatwy i dostępny nawet dla mniej doświadczonych turystów. Trasa prowadzi przez malownicze lasy, gdzie można spotkać charakterystyczną dla Tatr faunę i florę. Wiosną polana pokrywa się kolorowym dywanem kwiatów, wśród których można znaleźć chronione gatunki, jak goryczka trojeściowa czy dziewięćsił bezłodygowy.

Warto zaznaczyć, że Psia Trawka, choć mniej oblegana niż główne tatrzańskie atrakcje, również podlega ochronie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Oznacza to, że obowiązują tu te same zasady dotyczące zachowania czystości, zakazu schodzenia ze szlaków czy niepłoszenia dzikich zwierząt.

Psia Trawka to miejsce, gdzie można doświadczyć prawdziwego ducha Tatr – z dala od tłumów turystów, w otoczeniu dzikiej przyrody i z towarzyszeniem szeptu legend przekazywanych przez pokolenia górali. To idealne miejsce dla tych, którzy szukają w górach nie tylko fizycznych wyzwań, ale również duchowych przeżyć i kontaktu z autentyczną kulturą góralską.

Kopieniec Wielki, wznoszący się na wysokość 1328 m n.p.m. w rejonie Cyrhli w Zakopanem, to jeden z tych tatrzańskich szczytów, które łączą w sobie dostępność z niezapomnianymi widokami i bogatą tradycją. Nazwa 'kopieniec' pochodzi od słowa 'kopa' i odnosi się do charakterystycznego, kopulastego kształtu wzniesienia. Według lokalnych podań, wzgórze to było miejscem spotkań czarownic, które w noc świętojańską miały tu odprawiać swoje tajemne obrzędy.

Szczyt Kopieńca Wielkiego oferuje jedne z najpiękniejszych panoram w polskich Tatrach. Z jego wierzchołka rozciąga się zapierający dech w piersiach widok na Tatry Wysokie z jednej strony oraz Podhale i Zakopane z drugiej. W pogodne dni można stąd dostrzec nawet odległe pasma Beskidów i Gorców. To właśnie te niezwykłe widoki sprawiły, że miejsce to od dawna przyciągało artystów, poetów i malarzy szukających inspiracji w górskim krajobrazie.

Droga na Kopieniec Wielki prowadzi zielonym szlakiem z Cyrhli lub żółtym z Toporowej Cyrhli. Obie trasy są stosunkowo łagodne i dostępne dla turystów o różnym poziomie zaawansowania, co czyni to miejsce idealnym celem rodzinnych wycieczek. Wędrówka zajmuje około 1-1,5 godziny w jedną stronę, w zależności od wybranej trasy i tempa marszu.

Szczególnie magicznym doświadczeniem jest obserwowanie wschodu lub zachodu słońca z Kopieńca Wielkiego. Według góralskich wierzeń, o świcie można tu usłyszeć śpiew dziwożon – mitycznych istot zamieszkujących tatrzańskie lasy. Inni twierdzą, że w blasku zachodzącego słońca na zboczach Kopieńca pojawiają się czasem zarysy ukrytych skarbów, które można odnaleźć tylko w noc świętojańską.

Kopieniec Wielki jest również związany z historią narciarstwa w Polsce. To właśnie w jego okolicach powstawały pierwsze trasy narciarskie, a pionierzy tego sportu, jak Stanisław Barabasz czy Mariusz Zaruski, przemierzali jego stoki już na początku XX wieku. Dziś zimą wciąż można tu spotkać miłośników ski-touringu, którzy kontynuują tę tradycję.

Podczas wędrówki na Kopieniec Wielki warto zwrócić uwagę na bogactwo flory i fauny. Zbocza pokryte są lasami świerkowymi i jodłowymi, które wiosną i latem ustępują miejsca kolorowym halom pełnym kwiatów. Można tu spotkać typowe dla Tatr gatunki roślin, jak goryczka trojeściowa czy dziewięćsił bezłodygowy. Z większych zwierząt czasem pojawiają się sarny i jelenie, a uważny obserwator może dostrzec krążące nad szczytami orły przednie.

Na szczycie Kopieńca znajduje się charakterystyczny krzyż oraz tablica informacyjna, która pomaga w identyfikacji widocznych szczytów. To doskonałe miejsce, by zatrzymać się na dłużej, zrobić pamiątkowe zdjęcia i chłonąć atmosferę gór. Wielu turystów przynosi tu kamyki, które układają w kopczyki – to stary zwyczaj mający zapewnić szczęśliwy powrót z gór.

Kopieniec Wielki, choć nie należy do najwyższych szczytów Tatr, oferuje autentyczne górskie doświadczenie połączone z bogactwem kulturowym i historycznym. To miejsce, gdzie legendy i rzeczywistość splatają się w jedno, tworząc niezapomniane wrażenia dla każdego, kto zdecyduje się tu dotrzeć.