Naszą duchową podróż rozpoczynamy od jednego z najcenniejszych zabytków sakralnych województwa lubuskiego – Pocysterskiego Zespołu Klasztornego w Gościkowie, znanego również jako Paradyż. Ta perła barokowej architektury, położona zaledwie 15 kilometrów od Świebodzina, zachwyca monumentalną bryłą i bogatym wystrojem wnętrz.

Historia tego miejsca sięga 1230 roku, kiedy to książę wielkopolski Władysław Odonic sprowadził cystersów z Lehnin w Brandenburgii. Przez wieki klasztor rozwijał się jako ważny ośrodek duchowy i kulturalny, przetrwał liczne wojny i zawieruchy dziejowe, by dziś zachwycać swoim pięknem i atmosferą. Szczególnie warto zwrócić uwagę na barokową fasadę kościoła z dwiema wieżami, które górują nad okolicą i są widoczne z daleka.

Wnętrze świątyni to prawdziwa uczta dla miłośników sztuki sakralnej. Bogato zdobione ołtarze, ambona, stalle i konfesjonały to dzieła śląskich artystów z XVIII wieku. Szczególnie cenny jest główny ołtarz z obrazem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W kaplicy św. Andrzeja znajduje się natomiast cudowny obraz Matki Bożej Wychowawczyni Powołań Kapłańskich, który przyciąga pielgrzymów z całej Polski.

Klasztor otacza malowniczy ogród, w którym mnisi przez wieki uprawiali zioła i warzywa. Dziś odtworzony barokowy ogród z fontanną stanowi idealne miejsce do odpoczynku i kontemplacji. Warto również zajrzeć do dawnego refektarza, gdzie zachowały się cenne freski.

Ciekawostką jest fakt, że od 1952 roku w murach klasztoru funkcjonuje Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, co sprawia, że miejsce to tętni życiem i nadal pełni swoją duchową funkcję. Podczas zwiedzania możemy natknąć się na kleryków przygotowujących się do kapłaństwa, co dodaje autentyczności temu historycznemu miejscu.

W pobliżu klasztoru znajduje się malownicze Jezioro Paklicko Wielkie, gdzie po intensywnym zwiedzaniu można odpocząć i zrelaksować się na łonie natury. Okolica obfituje w lasy pełne grzybów i jagód, co w sezonie stanowi dodatkową atrakcję dla odwiedzających.

Pocysterski Zespół Klasztorny w Gościkowie-Paradyżu to nie tylko zabytek, ale przede wszystkim miejsce żywej wiary i modlitwy. Regularnie odbywają się tu rekolekcje i dni skupienia, a także koncerty muzyki sakralnej, które przyciągają miłośników kultury wysokiej. Zwiedzanie tego miejsca to prawdziwa podróż w czasie, pozwalająca lepiej zrozumieć duchowe i kulturalne dziedzictwo regionu.

Drugi dzień naszej duchowej wędrówki poświęcamy na wizytę w Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Rokitnie, jednym z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych zachodniej Polski. Położone malowniczo wśród lasów i jezior Rokitno, oddalone około 20 kilometrów od Międzyrzecza, przyciąga rokrocznie tysiące pielgrzymów szukających ukojenia i duchowego wsparcia.

Historia sanktuarium jest fascynująca i sięga XVII wieku. W centrum kultu znajduje się niewielki obraz Matki Bożej, namalowany na desce lipowej o wymiarach zaledwie 40 na 30 centymetrów. Według przekazów, wizerunek ten został przywieziony z Włoch przez biskupa poznańskiego Andrzeja Opalińskiego w 1669 roku. Szybko zasłynął cudami, a szczególnie uzdrawianiem chorych na epilepsję, co przyczyniło się do rozwoju kultu maryjnego w tym miejscu.

Niecodzienny przydomek 'Cierpliwie Słuchająca' nadany Matce Bożej z Rokitna wiąże się z lokalną tradycją. Wierni wierzą, że Maryja ze szczególną cierpliwością wysłuchuje próśb i trosk pielgrzymów, nie pozostawiając nikogo bez duchowego wsparcia. Ta wyjątkowa cecha sprawiła, że sanktuarium stało się miejscem, gdzie wielu szuka pocieszenia w trudnych chwilach życia.

Bazylikę, w której znajduje się cudowny obraz, wzniesiono w latach 1746-1756 w stylu barokowym. Jej wnętrze zachwyca bogactwem zdobień i harmonią proporcji. Szczególnie warto zwrócić uwagę na ołtarz główny, gdzie w centralnym miejscu umieszczony jest cudowny wizerunek Matki Bożej. W 1989 roku papież Jan Paweł II nadał świątyni tytuł bazyliki mniejszej, podkreślając jej znaczenie dla duchowości regionu.

Wokół sanktuarium rozciąga się malowniczy park z drogą krzyżową i licznymi kapliczkami. To idealne miejsce do modlitwy i kontemplacji. Szczególnie urokliwy jest niewielki staw z wyspą, na której znajduje się figura Matki Bożej. Według lokalnej legendy, woda z tego stawu ma właściwości uzdrawiające, szczególnie w przypadku chorób oczu.

Ciekawostką związaną z Rokitnem jest fakt, że w 2005 roku Matka Boża Rokitniańska została oficjalnie ogłoszona patronką województwa lubuskiego. Ten wyjątkowy tytuł podkreśla znaczenie sanktuarium nie tylko w wymiarze religijnym, ale również kulturowym i tożsamościowym dla całego regionu.

W pobliżu sanktuarium znajduje się Dom Pielgrzyma, gdzie można zatrzymać się na nocleg lub posiłek. Warto również odwiedzić Muzeum Parafialne, w którym zgromadzono liczne wota i dary pielgrzymów, będące świadectwem cudów i łask otrzymanych za wstawiennictwem Matki Bożej Rokitniańskiej.

Rokitno to miejsce, gdzie duchowość splata się z historią i pięknem przyrody. Cisza i spokój panujące wokół sanktuarium sprzyjają modlitwie i refleksji, pozwalając oderwać się od zgiełku codzienności i odnaleźć wewnętrzny spokój. Niezależnie od osobistych przekonań religijnych, wizyta w tym miejscu pozostawia niezapomniane wrażenia i skłania do refleksji nad duchowym wymiarem ludzkiej egzystencji.

Trzeci dzień naszej duchowej wędrówki rozpoczynamy od wizyty w Klasztorze Zakonu Braci Mniejszych we Wschowie, miejscu o wyjątkowej atmosferze i bogatej historii. Wschowa, położona na wschodnim krańcu województwa lubuskiego, była niegdyś ważnym ośrodkiem kulturalnym i religijnym pogranicza wielkopolsko-śląskiego.

Klasztor franciszkański, ufundowany w 1455 roku przez króla Kazimierza Jagiellończyka, przetrwał burzliwe dzieje regionu, stając się świadkiem zmiennych losów miasta. Obecny barokowy kompleks pochodzi z XVII i XVIII wieku, kiedy to po zniszczeniach wojennych odbudowano go w nowym stylu. Fasada kościoła klasztornego pw. św. Józefa Oblubieńca NMP zachwyca harmonijnymi proporcjami i elegancką prostotą, typową dla franciszkańskiej skromności.

Wnętrze świątyni kryje prawdziwe skarby sztuki sakralnej. Szczególnie cenne są barokowe ołtarze, ambona oraz stalle. Uwagę przyciąga również kaplica Matki Bożej Pocieszenia z cudownym obrazem, który według lokalnej tradycji wielokrotnie płakał prawdziwymi łzami w czasach wojen i epidemii. Wokół tego wizerunku narosło wiele legend i opowieści, przekazywanych z pokolenia na pokolenie przez mieszkańców Wschowy.

Klasztor słynie również z wyjątkowej biblioteki, w której zgromadzono cenne starodruki i rękopisy. Choć większość zbiorów uległa rozproszeniu w czasie sekularyzacji w XIX wieku, to zachowane egzemplarze stanowią cenne świadectwo intelektualnej działalności franciszkanów na tych terenach.

Ciekawostką jest krypta pod kościołem, gdzie pochowano wielu zasłużonych mieszkańców Wschowy, w tym przedstawicieli szlachty i mieszczaństwa. Mumifikacja ciał, która nastąpiła w sposób naturalny dzięki specyficznym warunkom panującym w podziemiach, stanowi fascynujący fenomen, przyciągający badaczy z całej Polski.

Po zwiedzeniu Wschowy udajemy się ponownie do Gościkowa, by tym razem skupić się na Sanktuarium Matki Bożej Wychowawczyni Powołań Kapłańskich, które funkcjonuje w ramach Pocysterskiego Zespołu Klasztornego. To stosunkowo młode sanktuarium, ustanowione oficjalnie w 2002 roku, ale bazujące na wielowiekowej tradycji maryjnej tego miejsca.

W centrum kultu znajduje się XVII-wieczny obraz Matki Bożej, który według przekazów historycznych został uratowany z pożaru i od tego czasu otaczany jest szczególną czcią. Wizerunek przedstawia Maryję z Dzieciątkiem Jezus, trzymającym w dłoni kiść winogron – symbol Eucharystii i kapłaństwa. Ta symbolika sprawiła, że sanktuarium stało się miejscem modlitwy o nowe powołania kapłańskie i zakonne.

Wyjątkowość tego miejsca polega na połączeniu wielowiekowej cysterskiej tradycji z żywą formacją przyszłych kapłanów. Seminarzyści, którzy mieszkają w dawnych klasztornych murach, są żywym świadectwem kontynuacji duchowego dziedzictwa tego miejsca. Ich obecność nadaje sanktuarium autentyczny charakter miejsca, gdzie historia spotyka się z teraźniejszością.

Warto zwrócić uwagę na coroczne uroczystości odpustowe, które odbywają się 8 września, w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Wtedy to sanktuarium wypełnia się pielgrzymami z całej diecezji, a uroczystej liturgii przewodniczy zazwyczaj biskup zielonogórsko-gorzowski.

Nasza trzydniowa podróż po duchowych skarbach województwa lubuskiego dobiega końca. Odwiedziliśmy miejsca o wyjątkowej atmosferze, poznaliśmy fascynujące historie i legendy, a przede wszystkim doświadczyliśmy spokoju i wyciszenia, tak potrzebnych w dzisiejszym zabieganym świecie. Klasztory i sanktuaria Lubuskiego, choć mniej znane niż słynne ośrodki pielgrzymkowe w innych częściach Polski, oferują autentyczne duchowe przeżycia w otoczeniu pięknej przyrody i zabytkowej architektury.