Perłą wśród lubuskich sanktuariów jest bez wątpienia Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Rokitnie. Ta barokowa świątynia, wybudowana w latach 1746-1762 według projektu wybitnego architekta Karola Marcina Frantza, zachwyca nie tylko swoją monumentalną bryłą, ale przede wszystkim niezwykłym wnętrzem. W 2001 roku kościół otrzymał zaszczytny tytuł Bazyliki mniejszej, nadany przez papieża Jana Pawła II, co dodatkowo podkreśliło jego rangę w religijnym krajobrazie Polski.

Serce sanktuarium stanowi cudowny obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej, który powstał na początku XVI wieku. Dzieło, namalowane przez nieznanych artystów z Niderlandów, przedstawia Maryję w niezwykły sposób - z odsłoniętym uchem, co symbolizuje Jej gotowość do wysłuchiwania modlitw wiernych. Ta unikalna ikonografia czyni wizerunek wyjątkowym na skalę światową. Obraz słynie z licznych cudów i uzdrowień, a w 1989 roku został ukoronowany papieskimi koronami, co było wyrazem uznania dla jego szczególnego znaczenia.

Wnętrze bazyliki zachwyca bogactwem barokowej architektury i rokokowych zdobień. Ściany zdobią XVIII-wieczne polichromie, które opowiadają biblijne historie i przedstawiają sceny z życia Maryi. Każdy detal świątyni został starannie przemyślany i wykonany przez najlepszych ówczesnych rzemieślników, co czyni ją prawdziwym dziełem sztuki sakralnej.

Historia parafii w Rokitnie sięga aż XII wieku, co czyni ją jednym z najstarszych ośrodków kultu w regionie. Przez wieki miejsce to gromadziło wiernych, którzy przybywali tu z prośbami i podziękowaniami. Dziś sanktuarium tętni życiem przez cały rok - odbywają się tu codzienne nabożeństwa, rekolekcje i spotkania grup modlitewnych. Szczególnie aktywna jest Grupa Odnowy w Duchu Świętym, licząca 50 członków, która regularnie organizuje modlitwy i czuwania.

Dla pielgrzymów i turystów sanktuarium oferuje możliwość zwiedzania z przewodnikiem. Grupy mogą poznawać kompleks codziennie w godzinach od 8:00 do 18:00, a zwiedzanie trwa około 1,5 godziny. Na terenie sanktuarium znajduje się nowoczesny Dom Pielgrzyma, który zapewnia noclegi i wyżywienie dla odwiedzających. Dzięki temu pielgrzymi mogą spędzić tu więcej czasu, w pełni doświadczając duchowej atmosfery tego miejsca.

Sanktuarium w Rokitnie jest otwarte codziennie od 6:00 do 20:00, z dłuższymi godzinami w sezonie pielgrzymkowym, który trwa od maja do października. W tym czasie miejsce to odwiedzają tysiące wiernych z całej Polski, a także z zagranicy. Szczególnie uroczyście obchodzone są tu święta maryjne oraz odpusty, które gromadzą rzesze pielgrzymów.

Drugim niezwykłym miejscem na duchowej mapie województwa lubuskiego jest Sanktuarium Matki Bożej Ucieczki Grzeszników w Wieleniu Zaobrzańskim. Ta malowniczo położona świątynia, otoczona zielenią lasów, kryje w sobie fascynującą historię i cudowny wizerunek Maryi, który od wieków przyciąga pielgrzymów szukających przebaczenia i nadziei.

Historia sanktuarium sięga XVII wieku, kiedy to w 1665 roku miejscowy proboszcz, ks. Jakub Schwedowicz, sprowadził do Wielenia kopię słynącego łaskami obrazu Matki Bożej z Górki Klasztornej. Według lokalnych przekazów, obraz ten szybko zasłynął cudami, a wieść o niezwykłych uzdrowieniach i łaskach rozeszła się po okolicy. Szczególnie poruszająca jest legenda o niewidomym chłopcu, który odzyskał wzrok po modlitwie przed wizerunkiem Maryi. To wydarzenie zapoczątkowało pielgrzymki do Wielenia, które trwają nieprzerwanie do dziś.

Sama świątynia, zbudowana w stylu barokowym, zachwyca harmonijną architekturą i bogatym wystrojem wnętrza. Główny ołtarz, w którym znajduje się cudowny obraz, jest prawdziwym dziełem sztuki snycerskiej. Maryja przedstawiona jest na nim jako troskliwa matka, która z czułością pochyla się nad grzesznikami, oferując im schronienie i wstawiennictwo. Tytuł 'Ucieczka Grzeszników' doskonale oddaje charakter tego miejsca - sanktuarium od wieków przyciąga osoby zmagające się z trudnościami, szukające przebaczenia i duchowej odnowy.

Wokół sanktuarium rozciąga się malowniczy kompleks, na który składają się: zabytkowy kościół, plac pielgrzymkowy oraz droga krzyżowa prowadząca przez okoliczny las. Szczególnie urokliwe są kapliczki różańcowe, rozmieszczone wśród drzew, które tworzą atmosferę sprzyjającą modlitwie i kontemplacji. W ciszy lasu, z dala od zgiełku codzienności, pielgrzymi mogą odnaleźć wewnętrzny spokój i duchowe ukojenie.

Sanktuarium w Wieleniu Zaobrzańskim słynie również z niezwykłej tradycji odpustów, które odbywają się kilka razy w roku. Największe uroczystości mają miejsce w święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (31 maja) oraz w święto Narodzenia NMP (8 września). W tych dniach do sanktuarium przybywają tysiące wiernych, a uroczystościom towarzyszą procesje z cudownym obrazem, koncerty muzyki sakralnej oraz wspólne modlitwy.

Ciekawostką związaną z sanktuarium jest fakt, że przez wiele lat opiekowali się nim ojcowie kapucyni, którzy przybyli do Wielenia w 1748 roku. To właśnie dzięki ich staraniom kult Matki Bożej Ucieczki Grzeszników rozwinął się i przetrwał trudne czasy, w tym okres zaborów i II wojny światowej. Dziś sanktuarium jest ważnym punktem na mapie pielgrzymkowej nie tylko województwa lubuskiego, ale całej zachodniej Polski.

Dla odwiedzających sanktuarium przygotowano infrastrukturę, która umożliwia komfortowy pobyt. Na terenie kompleksu znajduje się dom pielgrzyma, oferujący noclegi i posiłki, a także sklepik z dewocjonaliami, gdzie można nabyć pamiątki związane z tym miejscem. Sanktuarium jest dostępne dla osób niepełnosprawnych, co sprawia, że każdy pielgrzym może doświadczyć jego wyjątkowej atmosfery.

Trzecim, lecz równie fascynującym miejscem na duchowej mapie województwa lubuskiego, jest Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie. W przeciwieństwie do wielowiekowych sanktuariów w Rokitnie i Wieleniu Zaobrzańskim, świebodzińska świątynia jest stosunkowo młoda, ale już zdążyła zapisać się w świadomości Polaków jako ważny ośrodek kultu Miłosierdzia Bożego.

Sanktuarium znajduje się na Osiedlu Łużyckim w Świebodzinie i jest znane przede wszystkim z monumentalnej figury Chrystusa Króla, która góruje nad okolicą. Figura ta, odsłonięta w 2010 roku, ma 36 metrów wysokości (wraz z koroną i kopcem, na którym stoi), co czyni ją jedną z najwyższych przedstawień Chrystusa na świecie. Inspirowana słynną statuą z Rio de Janeiro, świebodzińska figura przedstawia Jezusa z rozpostartymi ramionami, symbolicznie obejmującego i błogosławiącego wszystkich wiernych.

Historia sanktuarium jest nierozerwalnie związana z postacią ks. Sylwestra Zawadzkiego, który był inicjatorem budowy zarówno kościoła, jak i monumentalnej figury. Jego wizja stworzenia miejsca, które będzie głosić orędzie o Bożym Miłosierdziu, spotkała się z entuzjazmem mieszkańców Świebodzina i okolic. Budowa kompleksu była prawdziwym dziełem wiary i determinacji - powstała głównie dzięki darom i pracy wiernych, którzy chcieli stworzyć miejsce szczególnego kultu Miłosierdzia Bożego.

Sama świątynia, choć nowoczesna w formie, nawiązuje do tradycyjnej architektury sakralnej. Jej wnętrze jest przestronne i jasne, a centralnym punktem jest obraz Jezusa Miłosiernego, namalowany według wizji św. Siostry Faustyny Kowalskiej. Charakterystyczne promienie - biały i czerwony - symbolizujące krew i wodę, które wypłynęły z przebitego boku Chrystusa, oraz podpis 'Jezu, ufam Tobie' przypominają o istocie kultu Miłosierdzia Bożego.

Wokół sanktuarium rozciąga się rozległy teren, na którym znajdują się stacje drogi krzyżowej oraz miejsca do modlitwy i kontemplacji. Szczególnie poruszająca jest Golgota - wzgórze z trzema krzyżami, które przypomina o męce i śmierci Chrystusa. To miejsce często odwiedzane przez pielgrzymów, którzy w ciszy rozważają tajemnicę Bożego Miłosierdzia objawionego w ofierze krzyżowej.

Sanktuarium w Świebodzinie jest nie tylko miejscem modlitwy, ale również ośrodkiem, który aktywnie propaguje kult Miłosierdzia Bożego. Regularnie odbywają się tu nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, szczególnie w każdy piątek oraz w Niedzielę Miłosierdzia (pierwsza niedziela po Wielkanocy). W tych dniach sanktuarium gromadzi wiernych z całej diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, a także pielgrzymów z innych regionów Polski.

Ciekawostką związaną z sanktuarium jest fakt, że figura Chrystusa Króla stała się rozpoznawalnym symbolem nie tylko w kontekście religijnym, ale również turystycznym. Wielu podróżnych zatrzymuje się w Świebodzinie specjalnie po to, by zobaczyć monumentalną statuę, która jest widoczna z daleka, również z przejeżdżającej niedaleko autostrady A2. Dzięki temu sanktuarium pełni również funkcję ewangelizacyjną - przyciąga osoby, które być może nie przybyłyby tu wyłącznie w celach religijnych.

Porównując trzy opisane sanktuaria, można zauważyć ich odmienność i komplementarność. Sanktuarium w Rokitnie, z wielowiekową historią i cudownym obrazem Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej, oferuje doświadczenie głęboko zakorzenione w tradycji. Wieleń Zaobrzański, ze swoim leśnym położeniem i atmosferą sprzyjającą wyciszeniu, jest idealnym miejscem dla osób szukających duchowego ukojenia. Z kolei Świebodzin, z nowoczesną formą i monumentalną figurą Chrystusa, stanowi symbol wiary na miarę XXI wieku. Każde z tych miejsc ma swoją unikatową atmosferę i charyzmat, dzięki czemu pielgrzymi mogą wybrać sanktuarium najlepiej odpowiadające ich duchowym potrzebom.